Heel worden met al jouw onuitgesproken gevoelens, verwachtingen, aannames. Wat onder de tafel ligt mag ruimte krijgen, hardop gedeeld worden. In veiligheid, daar waar een ander is, die luistert met aandacht, oprecht en verbonden. Met wat je deelt, raak je de ander en vooral iets in jou wat mag groeien en bloeien. Jij kunt daarna verder, pakt de ruimte die voor jou is.
Het proces van de Onderwijstafel raakt aan dat van mij. Raakt mij. Laat je ook raken. Kijk naar mogelijkheden voor jouw proces, jullie proces. Een proces waarmee je verder kunt. Verder omdat je weet waar jouw ruimte knelt of schuurt. Waar jouw veiligheid nog onveilig voelt of is. Waar je kunt groeien, waar je jouw geluid kunt laten verstaan.
Er schuilt kracht in jou, in wat de ander brengt.
Ik heel in de veiligheid van de onveiligheid.
Ik voel, voel me beter, voel verdriet, voel pijn, voel boosheid, voel onrust, voel herstel. Het is er en het is best oké. Mijn nachten zijn wel heel onderbroken en kort maar de klachten als misselijkheid, last van geluid, slechte focus, wollig hoofd lijken wat meer weg te trekken.
Het is alsof de rust van de wereld om me heen mij nu goed doet. Rust biedt om verder te herstellen. Herstellen van de klachten van mijn brein en ook herstellen van resten van mijn oude versie zo lijkt wel. In de rust kan ik voelen. Voel ik zonder dat het me overstelpt. Het is hanteerbaar en heel oké. Het voelt als heel. Heel-en.
Een paar weken terug voelde ik mij doof qua gevoel. Had ik het nodig te weten dat ik leefde en kon voelen. Nu is het er, het voelen. De stilte om mij heen nu, de rust van de wereld, thuis zijn, bezig in de tuin, meer mediterend dan ooit, rustend, plannend, luisterend naar muziek, wandelend en daarbij heerlijk therapeutisch fijn kletsend en thuis sportend, knuffelend, het maakt dat er ruimte is voor mij. Ik haal mijn kop uit het zand en ik huil. Ik huil me schoon. Restjes spoelen weg uit mijn ogen. Verdriet om hen die stierven en ander verdriet..
Verdriet om dingen die ik langere tijd niet heb genoemd of gevoeld. Het had geen naam, geen stem. Er zijn zoveel redenen te bedenken waarvoor iets anders voorgaat, waarvoor een ander voorgaat, wat belangrijk is, waarvoor gezorgd mag worden of wat dan ook. Ik wacht wel, mijn brein kan dat heus aan. Wachtend tot mijn stem niet meer is dan gefluister in mijzelf.
Nu vertel ik, deel ik, nu hoor je mijn stem. Raspt hij soms nog en voelt hij wat onwennig maar hij is er. Even sterk en belangrijk als die van ieder ander. Voorzichtig stellend dat mijn stem voor mij het meest belangrijk is.
En ik voel me er veilig bij. Wanneer ik laat horen wat ik kan, niet kan, wens, wil of deel is er niets anders dan acceptatie en zelfs lof. Van mijn liefsten, waar er steeds meer bijkomen, en van mij zelf. Het voelt goed. Ik voel het nu.
En dat terwijl de wereld op zijn kop staat, er onveiligheid is. Ik voel het wanneer mijn oudste uit bed komt, naar beneden gaat, op de bank naast mij kruipt en huilt alsof hij huilt voor heel de wereld. Ik houd vast en bied hem zo lang als nodig is de veiligheid van mijn armen.
Kim van Haeften
