Als ik van te voren had geweten, dat er werkelijk een manier blijkt te zijn om altijd met elkaar in een verbindend gesprek te komen, ook al sta je lijnrecht tegenover elkaar, dan had ik die zeker gebruikt. Maar ik wist het nog niet, die keer dat ik ten einde raad een vaststellingsovereenkomst tekende en daarmee de schooldeur verdrietig en toch ook opgelucht achter me dichttrok. Wetende dat je allebei, het management en jij als leerkracht, de beste bedoelingen hebt gehad en toch elkaar niet hebt kunnen vinden, levert veel frustratie, eenzaamheid, verdriet, onmacht , onzekerheid, schuld en schaamte op. En daar heb je dan vervolgens nog een hele lange tijd mee te dealen. Want wat ging er nou mis, hoe had ik het anders kunnen doen, wat heb ik nou toch verkeerd gedaan? En vervolgens ook het gevoel: ik kan het niet meer, ik ben te oud, ik zal er wel niks meer van snappen, de werkdruk is te hoog, oudere leerkrachten zijn niet meer nuttig en welkom in het onderwijs, toch? En naast het feit dat je enorm inlevert op eigenwaarde, sta je plots ook oog in oog met dalende inkomsten. En niet zo zuinig ook. Als ik het van te voren had geweten…. maar ik wist het niet…. en daar zat ik dan, dagen in de stilte op mijn bank.
Gelukkig hervond ik mijn passie voor het onderwijs en snuffelde ik uiteindelijk weer wat rond op het internet, schreef daar wat van me af en kwam zo in contact met deonderwijstafel.nl. Een organisatie die sterk gaat staan om de menselijke maat weer in het onderwijs terug te brengen. De menselijke maat ???? Hoe bedoel je? We zijn toch allemaal mensen in het onderwijs, het onderwijs is toch een en al mens zijn? Daar zijn we toch mee bezig, kinderen tot volwaardige mensen groot te brengen?
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en zo nam ik op een avond deel aan hun “proeverij”. Ik moet intuïtief aangevoeld hebben dat er me iets bijzonders geboden zou worden, want anders had ik er zeker niet zo’n eind voor gereden.
Samen met andere, voor mijn vreemde onderwijsmensen, in gesprek gaan over onderwijs is niet zo heel erg moeilijk, maar als er binnen een uur zo’n veilige sfeer wordt gecreëerd dat je werkelijk alles kunt delen, ook al springen de tranen uit je ogen of ben je bijna een vuurspuwende draak en struikel je over je woorden, dat vond ik toch hoogst opmerkelijk. Normaal zou ik erg gespannen op mijn stoel hebben gezeten, maar nu voelde ik toch echt de bijna huiselijke behaagdheid om ontspannen onderuit te zakken op hun bank. En dat heb ik dan ook maar echt gedaan.
Het is wonderlijk, hoe de onderwijstafel deze sfeer weet te creëren en in veiligheid dan ook een stapje dieper gaat, met compassie en ook met een hele heldere levenswijsheid, waarmee je weer verder kunt. Eerlijk is eerlijk, en ik kan het weten, daar kunnen geen 10 sessies met coach of psycholoog tegenop.
Als kers op de taart, spreekt de onderwijstafel over de oudere leerkrachten als de ‘gouden generatie’ en willen ze deze juist inzetten met hun meerwaarde in levens-en onderwijservaring. Los van dat je zelf eigenlijk wel je meerwaarde weet, het is ook wel eens fijn dat van een ander te horen. Samen onderwijs maken, een mooie mix van jong en oud. Dat bedoelen ze dus met de menselijke maat.
In drie uurtjes tijd, was ik weer een verwonderd blij mens en ging ik met een open hart ontroerd naar huis. Het was een bijzondere sfeer daar die avond, zo een die ik elk onderwijsteam in Nederland van harte gun. Elke maand is er gelegenheid om er eens wat van te proeven, op de proeverij. Ik kan het je werkelijk vanuit mijn hart aanbevelen.
Wilma van der Velden
