Zet als docent nu de pedagogiek vooraan.
Als wiskundedocent geef ik mijn leerlingen de opdracht een filmpje te kijken over de uitleg van een bepaald kwadratisch verband. Ondertussen loop ik rond in de klas, plots vraagt een meisje: “Denkt u dat er een derde wereldoorlog komt?”
“Wat denken jullie,” vraag ik terug
Een leerling antwoordt direct:” Bang zijn helpt in ieder geval niet, daar voorkom je helemaal niks mee”.
We praten door over waar je wel en niet invloed op hebt, wat jij kan doen, in jouw wereld, om rust en stilte te bewaren in en om je heen.
Die dag erna, vertelt de vader van het meisje dat ze dit echt als heel bijzonder heeft ervaren, dat ik zomaar met de leerlingen in gesprek ben gegaan, over heel iets anders, midden in de wiskundeles.
Ik weet dat het belangrijk is voor leerlingen om te bespreken waar ze bang voor zijn en dat deze vader mij daarover aanspreekt maakt dat mijn hart een sprongetje maakt. Blij, dat het klopt dat het belangrijk is voor kinderen om dit te delen en serieus te nemen, aandacht te hebben voor hen omdat ze soms bang zijn. Ontroerd dat ze het delen thuis aan de keukentafel met hun ouders.
Hier zit voor mij de kracht van ons als docenten; we onderwijzen en zijn beschikbaar voor onze leerlingen. Iedere leerling verdient een docent die hen meeneemt de wereld in. Die fungeert als een veilige plek voor zijn leerling.
Ik geef wiskunde, en denk soms: ‘wat heeft dit voor zin om ze dit te geven’, en toch is het belangrijk zodat ze de verbanden kunnen zien van wat er om hen heen gebeurt, natuurkundig, en misschien ook wel voor het leven…
Wij als docenten onderwijzen een vak, en onderschatten misschien soms nog ons pedagogisch belang. Van belang omdat wij er zijn voor de kinderen als een veilige plek op hun wereld.
Het doet mij pijn dat ik nu op dit moment zie dat kinderen, jongeren en docenten niet meer fysiek bij elkaar kunnen zijn om dit proces optimaal te kunnen uitvoeren. In deze tijd zou ik iedere pedagoog en docent willen oproepen: ‘Zet NU pedagogiek vooraan. Lach met ze, en heb gesprekken die helemaal niet gaan over je vak, dat hebben de kinderen nu nodig. Ze hebben hun veilige plek op school even verloren, het fietsen erheen, het schoppen, de regelmaat die weg is, en misschien wel de zin van leven en het nu even niet weten’.
Amy C, schrijver van “de onbevreesde organisatie’, beschrijft ook hoe belangrijk het is, als organisatie, of als systeem, in een zeer veranderende omgeving zoals nu, een continu lerende organisatie te zijn en te blijven.
Onze studenten zijn en blijven indicatoren voor de vernieuwing in de maatschappij. Wij werken met hen, mogen met hen samen leren en vernieuwen.
Hoe willen wij dat doen? Willen we hen kosten wat het kost alle kennis tot zich laten nemen of willen we een fijne bedding als school, als universiteit zijn zodat zich veilig voelen om echt te zijn wie ze willen zijn, later in de maatschappij? Wanneer de wereld tijdelijk psychologisch onveiliger is, mag je dat aangeven, delen. Je kunt als docent een voorbeeld zijn, en als het even te veel is, vraag dan om hulp, deel het! Er staan deskundige mensen voor je klaar! Bij de onderwijstafel werken mensen die expert zijn in wat precies dit onderwerp aangaat; omgaan met psychologische (on)veiligheid, zodat je meer in creativiteit en leren kunt staan!
Ja, het is nu voor de hele wereld psychologisch onveilig, als je als docent Nu aangeeft dat je het even niet weet en hulp vraagt, vind ik je een voorbeeld voor al die jongeren. Dan ben jij als docent de wiskunde, de basis voor Natuurkunde, de jongeren.
Marije
